اشعار

سینه به سینه رو به حرم می برم تو را           باشد، به رویِ زخمِ پَرَم می برم تـو را

آنقدر خــاطــرِ تو بـرایـم عـزیـز هست           حتی شده به رویِ سـرم می برم تـو را

چه آبــروئی از مـنِ تنـهــا خـریـده ای                ای داغِ مانده بر جگرم می برم تـو را

خیـلــی مواظبم كه نریزی ز دستِ من                بر مژه های چَشمِ تــرم می برم تـو را

طاقت بیــار چند قــدم بیشتر كه نیست                با آب و تـابِ بیـشـتــرم می بـرم تو را

از هـم مپاش، كارِ مـرا زارتــر نكــن                 من قول داده ام ببـرم، می بــرم تو را

در چَشمِ مـادرت به چه رویی كنم نگاه            ای بی زِرِه شده سپـرم، می برم تو را

بردنــد بـرعبـا پـسرم را ولـی خــودم                 هر طورهست ای پسرم، میبرم تو را

نازك شدی ز پیـرهنـت پیـرهـن تـری                 تا نشكنی تكان نخورم می بــرم تو را

روشن شده است چَشمِ من از قدّ كشیدنت                سینه به سینه روبه حرم می برم تو را

شعــری سروده ام به بلنـدای کــربــلا              هــر مصرعش حکایت شبهای کــربلا

من یــادگــار نـستــرن بــاغ کـوثــرم                غیر ازغم حسین غمی نیست درســرم

من آبــرو بــرای یـتـیـمـان گــرفته ام                شکــر خــدا اجازه ی میدان گـرفته ام

خورشیدم ازکرانه ی زهرا دمیده است               حُسن حَسن میانه ی میدان رسیده است

از حُسن رویــم آبــروی ماهتـاب رفت              مژده، که پای کوچک من تا رکاب رفت

شیرازه ی مفاصلم از هــم گسسته شـد               هر بـنـد استـخــوان تن من شکـستـه شد

بنگرعمو مرا که در این حال محتضر               قــدّی کشیده ام که تـو نشناسی ام دگـر

احلی من العسل شده احــوال این یتـیـم               بنگر عـمــو شکسته شده بال این یتـیـم

لب تشنه تر ز تشنگی ام کــوثری نشد               پاشیده تـر ز پیکــر من پـیـکــری نشد

من خــاطــرات سـبــز دیــار مدینـه ام               گل کرده جای سمّ ستوران به سیـنه ام

چشم هایش همه را یاد مسیـحــا انداخت             در حرم زلزله ی شــور تمـاشـا انداخت

هیچ چیزی که نمی گفت فقط با گــریــه                جلوی پای عمو بود خـودش را انـداخت

با تعجب همه دیــدنــد غــم بــدرقـه اش                 کوه طوفان زده را یک تنه ازپا انداخت

بی زره رفت و بــلا فاصله بــاران آمد                 هر کس از هر طرفی سنگ به یک جا انداخت

بی تعادل سر زین است رکابی که نداشت                نیزه ای از بغل آمد زد و او را انـداخت

اسب ها تــاختــه و تـاخـتــه و تاخته اند                پس طبیعی است چه چیزی به تنش جا انداخت

با عـمــو گفتن خود جــان عمو را برده                آنکه چشمش همه را یاد مسیحا انـداخت

جان سپــر، شمـشـیر آه دل، زره پیراهنم         دل شکسته کــام تشنــه اشک دامن دامنم

آن که گرید بر غریبی امامش زیــر تیـغ            وآن که درامواج خون بر مرگ می خندد منم

من که خود سینه سپر کردم به استقبال تیر         احتـیـاجی نیست بر تیغ و کلاه و جوشنم

آب تـیـغـم در گـلـو شیرینی کـامم عطش             زخــم روی زخــم، تنها مرهم زخم تـنـم

ای پــدر بر دیــدۀ من پـای بگذار و ببین             وقت جان دادن بود دست عمو بر گردنم

گاه، گریم برحسین وگاه، سوزم ازعطش             در میان آب و آتش هـمـچو شمع روشنم

ازهمان روزی که پا بگذاشتم در این جهان             منتظر بودم که سر در مقدم یـار افـکـنم

ای عموجان،من که عمری درکنارت بوده ام             حـال بـنگــر بی کس و تنها کنار دشمنم

گر چه (میثم) کم بود از خار راهی پیش ما              فیض بخش او زعطرخویش دراین گلشنم

گل من چرا زخمی از نیش خـاری              پـــراکـنــده در دامــن لاله زاری؟

مرا داغ لب‌های خشک تو بــر دل              تو بهرچه ازچشم خود اشکباری؟

تنت مثل جــوشن شده حلقه حلقـه                    تو دیگر نیازی به جـوشن نـداری

مزن اینقدر دست و پا روی دستم                قـرار دل مـن چـرا بـی‌قـــراری؟

تو ماه به خون خفـته‌ام در زمینی                    تو باغ خــزان دیــده‌ام در بهـاری

شهیدان نهادند بر خاک، صورت                تو سر بر سردوش من می‌گذاری

چگـونه عــمـو زنـده بـاشد ببـیـنـد                   تو جان برسر دست اومی‌سپاری؟

چگـونه عسل از دم تیغ خـوردی                    که خون از دهان تو گردیده جــاری

خدایت دهد اجر، «میثم» که بـر ما                   ز دل می‌سرایی، به خون می‌نگـاری

مانند یک فـرشتـۀ از پـا نـشــسته بــود           غمگین تر از همیشه در آنجا نشسته بود

هشــتاد و چـار حـوریه دور نگاش بود           دور از نـگـاه مـردم دنـیـا نـشـسـته بود

بر روی دامنش که نـسیم مـدیـنه داشت           تنـهـا نـماد کـوچک زهـرا نشــسته بود

می خواست خـطبه ای به زبانش بیاورد           بی خـود نبـود این هـمـه بالا نشـسته بود

با یـاد خـانـۀ پـدری مـحـو و بـی قـرار           اطـراف کـوفه را به تـماشـا نشسته بود

یک مـاه می گذشـت برای ظهــورشـان           مـسلـم، کــنـار جـاده آن ها نشـستـه بود

درچشم های روبه خدایش در آن غروب           تصـویر یک هلال چه زیـبا نشسته بود

از نـیـزه مقـابـل خـود چـشم بـرنداشـت           زیرا هـلال یـک شـبه آنجا نشــسته بود

گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجّاد        آتش گرفت و فرو ریخت با خیمه‌ها جان سجّاد

دردی بزرگ وصمیمی، بادست خودشانه میزد         بر روح عصیانگر باد، موی پریشان سجاد

طوفان سختی خبر داد: یک مرد از اسب افتاد         سجّاد‌ه‌ها گُـر گرفتند از اشک پنهان سجاد

آئیـنه‌ها ضجّه کردند با سـینـه‌ای پاره پاره         وقـتی که رنج اسارت گردید مهمان سجاد

گنجشک‌های هراسان آشفته ‏سر می‌دویدند         گاهی به دامان زینب، گاهی به دامان سجّاد

یک کاروان غیرت ودرد،با قفل و زنجیرمی‌رفت        میراث خون بود و خطبه، میراث دستان سجّاد

بر نیزه‌ های اسیری صد شعله روئید وقتی         گل کرد خون و غریبی درعمق چشمان سجّاد

رفتند یـک بــه یک همـۀ هـمرهـان مــن          من مانــدم و غــمی ‌که بریــده امـان من
صحبت زچند قطرۀ کوچک گذشته است          ابــر بــهار مــی‌چــکد از آســـمان مـــن

شیرین‌تر ازعسـل که شــنـیـدی، بـیا بـبین         بــگذار لحـظه‌ای تـو زبان در دهان مـن
مــن داغ پــای‌کــوبــی صـد نــعـل دیده‌ام          بایــد ز ســمّ اســب بـپــرسی نـشـان من
آهــستــه‌ام بگیــر و در آغــوش خود بـبر         بیــرون زده ز سـینه‌ی من استخـوان من
خونــم بــه روی سـطح زمین تند می‌رود         تا زودتـــر تــمــام شــود امــتحــان مــن
مــن دل شـکسته عـمر خـودم را نوشته‌ام          بایــد شکـسـته خـوانــده شود داستان من

لفـظ طـیار تو مـعــراج بـرد معـنـی را          اشک چـشمـان تو میـخانه کـند دنـیا را

تکیه بر کعبه بزن سـر بده آواز ظهور          چون که این کار تو خوشحال کند زهرا را

آن که در قـدرت تو رفـتن امـروز نهاد          داد بــر قـبــضـۀ تــو آمـــدن فـــردا را

کعبه را شوق طواف تو نگهداشته است          ورنه ریگ است و بگردد همۀ صحرا را

هرکه زنده است به خورشید سلامم ببرد          ما که مردیم و ندیدیم به خـود گرما را

ای عطش! تشنگی کوزه به دریا برسان          یک نفر یک خـبر از ما بدهـد دریا را

عشق از سرای این دل من پا نمی شود            مجـنون دلش بجز سوی لیلا نمی شود

بالای تخت یوسـف کـنـعـان نـوشـته اند            هر یوسفی که یـوسف زهرا نمی شود

این زندگی بدون تو تلخ است و بی ثمر            بـی روی یــار آب گــوارا نـمـی شـود

سـایـه کـجـا و دیـدن تـشـریف آفــتـاب            می خـواسـتم بـبـیـنـمـت امـا نمـی شـود

دق مرگ كرد بسكه مرا خواند بر خودم            آئـیــنـه از كـنــار دلــم پــا نـمـی شــود

تعجیل كن و گرنه كه از دست می روم            این كارها به صبـر و مـدارا نمی شود

هرگـز مـكـن سـوال چرا ما نرفـتـه ایـم            هر قـطـره ای كه فـانی دریـا نمی شود

بر من مگیر خُرده كه درد فراق دوست             جـز با نـگـاه دوسـت مـداوا نمـی شود

شـأن تـو را به شـیـوۀ نـاز آفـریـده انـد            ذاتــا" مـــرا بــرای نــیــاز آفـریده اند

از آتـش زیـارت تـو شـعـلـه می کـشـد            دل را بــــرای سوز و گداز آفریده اند

بیخود به سوی کوی تو من رو نمیکنم            این قـبــله را برای نــمـاز آفـریـده انـد

جز این که هرکجا بتوان یا رضا شنید            خـورشـید را بـرای چه بـاز آفریده اند

یک قطـره آب بودم و دریا شدم کنون            این قــوم را چه آیــنـه سـاز آفریده اند

گاهـی فـراز قُـربـم و گاهی فـرود بُعد            این راه را نـشـیـب و فـراز آفـریده اند

پـیـونــد مــا و تــو ز ازل تـا ابـد بُـوَد            این رشـتـه را چـقـدر دراز آفـریـده اند

ما را غلام حلقه به گوشت ولی تو را            پـروردگـار بــنــده نــواز آفــریـده انـد

شـعـریم و پشت ظاهـر ما معـنی دگر            مـا را ز مـسـتـعـار مـجـاز آفـریـده اند

بـرگـشـتـم از رســالـت انــجــام داده ام            زخـمی تـرين پيـمبـر غمگيـن جـاده ام

نا بـاورانـه از ســفـرم، خـيـل خـارهـا            تـبــريـك گـفـتـه انـد به پـای پــيــاده ام

يا نيست باورم كه در اين خاك خفته ای            يـا بـر مـزار بـاور خود ايــسـتـاده ام

بــارانـم و ز بـام خــرابــه چــكــيــده ام            شـرمـنـده ســه سـالـه از دست داده ام

زير چـراغ مـاه سرت خـواب رفــته ام            بـر شـانـه كـجـاوه تـو ســر نهــاده ام

دل می زدم به آب بـر آتــش بـرای تـو            از خـيمه ها بپـرس كه پـروانه زاده ام

چون ابـر آب می شـدم از آفـتـاب شـام            تـا ذره ای خــلـل نــرســد بـر اراده ام

بـوی دود ربـنـایـی سـوخـتــه            می وزد در خـیمه هایی سوخته

دیده ام در قاب زنجـیری سیاه            عـکـس های کـربلایی سوخـته

یک نفـر دارد میان کـعـبه اش            می نـهـد سنگ بـنـایی سـوخته

آه ای دریـای بی احـساس آی            آب می خواهد صدایی سـوخته

کشتی ایی افتاده درامواج دود            در کـنـارش ناخـدایی سـوخته

کـاروان شـعـلـه دارد می رود            در پی اش دامان و پایی سوخته

در پی عـمامـه ای خاکـسترین            می رود آل عــبـایـی سـوخـتـه

آی جـبــرائـیل بالـت را بـپای            هست این غار حرایی سوخته

بِین مـادرها مـقـام بـرتـری دارد خـدیجه          زانکه چون زهرای اطهر، دختری دارد خدیجه

جای دارد گر کند فخـریه بر زنهای دنیا          چونکه مانند محمد شوهری دارد خدیجه

از زنان انبـیاء در شوکت و جـاه جلالت          روز محشر هم مقام بهتری دارد خدیجه

اولین بانوی اسلام است او کز لطف یزدان          زیب دامان حیا خوش گوهری دارد خدیجه

داده درس حق پرستی را عجب برخلق عالم          بر سر از عفت مبارک افسری دارد خدیجه

غـم ندارد گر ندارد روز تنهایی انـیـسی          در رحم خود مونس نیکوتری دارد خدیجه

گر گذشت از مکنت دنیا ندارد غصه زیرا          همچو پیغمبر به دنیا همسری دارد خدیجه

غیر راه حق نپوید غیر حرف حق نگوید         همچو ختم الانبیا چون رهبری دارد خدیجه

چشم خسرو و روز محشر هست برلطف وعطایش         چونکه جود بی حساب و وافری دارد خدیجه

دارد غزل به عـشـق تو آغــاز می شود           مـثـل گـلـی که با نـفـستت بــاز می شود

می بـارد آسـمـان غــزل پـوش بیت هـام           هر مصرعی مسـافـر یک راز می شود

اســرار عــاشـقــانــۀ رنــدان روزگــار           در صحـن چشم های تو ابـراز می شود

حاجت به عقل و بیّـنه و احتجاج نیست           در آیـه هـای زلـف تو اعجــاز می شود

پــایـان راه آتــش ســوزان دوزخ اسـت           وقتی که از مسیـر تو اعراض می شود

وقـتی هــوا هــوای تو باشد فـقـط بـلـی           پـاسـخ بـه استـخــارۀ پــرواز می شــود

نامت محمد است و در اعـمـاق میـم تو           بـاران و عشق و قـافـیــه آغاز می شود

به شوق همرهی‌ات کربلا نشین شده‌ام            میان دُردکشان تو بهتـــرین شـــــــده‌ام

مرا مجوی که چـیزی ز من نمــی‌یابی           که با طهارت این خاک‌ها عجین شده‌ام

بیا و پیــرهنــــم را ز خــاک‌ها بــردار           اسیر پنجۀ صد گرگ در کمین شــده‌ام

ببر به درد و بــلایـت ســلام قاســم را            که بین حلقه‌ی انگشترش نگـین شده‌ام

به زیر شیهۀ اسبان صدای من گـم شد            همین یـتـیم شکسته‌ نفس، همیـن شده‌ام

مرا به دیده‌ی یک آسـمــان نگــاه کنید           کـنون که هــم‌نفس چند نقطه‌چین شده‌ام

مـیـان هــر دهـــه‌ی اوّل مــحــرّم تــو           دلم خوش است اگر شام پنجمین شـده‌ام

اين چـشـم‌ها براي كه تـبخـير مـي‌شـود؟           اين حـلـقه‌ها براي چه زنجـير مي‌شـود؟

پـيـراهــن مــحــرم مـــــن را بـيـاوريــد           دارد زمـان هـيــأت من ديـر مي‌شـــــود

با روضــه حـسـيـن نـفـس تـازه مي‌كـنـم           وقتي هـوای شهر نـفـس گــيـر مي‌شـــود

مـي‌آيــم از كـدورت و اشـك عــزای تـو           سرچـشمه طـهـارت تـصـويـر مـي‌شــود

من دسـتـمـال گريه خــود را نـشـســته‌ام           چون آب هم به نـام تو تـطهـيـر مـي‌شود

اشك تو تا هميشه جوان مي‌چـكد حسـين           چشم من است اينكه چنين پـيـر مي‌شــود

من تازه تـشـنه مي‌شـوم و گـريه مـي‌كنم           وقتي زگــريـه چشم همه سير مي‌شــــود

ايـمـان به دست مـعـجــزه غـم بـيـاوريـد           پيغمبـری كـه بـاعـث تـكـفـيـر مـي‌شــود

اين قـطـره نـيـست آيـنـه توسـت يا عـلی           در اشك ما حـسين تو تـكـثـير مي‌شـــود

می سـوزم و نمـانـده مرا راه دیگری            آری فـرشتـه ام که نـدارم دگـر پـری

سنگین شده عـبور نفس های خسته ام            انگار بین سینـۀ من رفـتـه خـنـجـری

من مـی چشم مقـابـل ابروی زخـم تو            بی رحمی و جسارت دست ستمگری
ما را به نام خـارجیان سنگ می زنن            حـتّـی اگـر کـه آیـۀ قــرآن بـیــاوری
قرمز طلوع کرده ای از روی نیزه ها            زاین جا نبوده است مگرجای بهتری؟
دلتـنگ عــطـر زخـمی پیـراهن توأم            خورشید آسمان من ای عشق مادری

تیر نـگذاشت که یک جـمـله به آخر برسد          هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست فرات              یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد

خوب شدعرش، همه خون گلو را برداشت             حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد

خون حیدربه رگش درتب و تاب است ولی             بـگـذاریــد بــه سـن عــلی اکــبــر بـرســد

شعـلـه ور می شود این داغ دوباره وقتـی              شیــر در سـیـنۀ بــی کـودک مـادر بــرسد

زیر خـورشید نشسته به خـودش می گوید               تـیر نگذاست که یک جمله به آخـر برسد

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است         آب آب لب تــو بــانـی بــاران شــده اســت

خون حــلـق تــو نـرفـتــه نـفـست بنـد آمد         که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

از زمین میرود این بار به سمت ملکوت            قطره هایی که پر از باده عـرفـان شده است

تو که سیـراب شدی تــازه دلم می سوزد            از همین خشکی زخمی که نمایان شده است

تـو بـه انــدازهٔ خــون پـدرت مـظلـومـی             غصه ات بر جگرم داغ دو چندان شده است

مادرت بند دلش بسته به گیسـوی تو بود          مادرت چشم به راه است وپریشان شده است